FEMME 

À Andònis Moraïtis

Danse sur le requin, sur l'aileron qui brille.

Tire ta langue au vent et passe ton chemin.

Ailleurs on t'appelait Judith ; ici, Marie.

Murène et serpent d'eau se déchirent sans fin.

Jeune, j'étais pressé ; puis j'ai laissé courir.

C'est une cheminée sifflante qui me mène.

Ta main dans mes cheveux a pu me retenir

un court instant ; mais moi, j'entends d'autres sirènes.

La clepsydre est fêlée, le compas perd le nord.

Embarque, moussaillon, éloignons-nous des rives.

Quel enfant de salaud nous a jeté un sort ?

Des vieillards, des enfants, les rires qui nous suivent.

Peinte. Sous la lueur d'une rouge lanterne.

Destin, femme amphibie, algues et fleurs au cou.

Tu galopais jadis aux murs de la caverne

d'Altamira, sans selle et sans licou.

Une mouette en piqué vise l'œil du dauphin.

Que tu as l'air bizarre. Où m'as-tu vu? Limpide !

Je t'ai sautée, de dos, sur un beau sable fin,

le premier jour de l'érection des Pyramides.

La muraille de Chine avec toi j'ai connue.

Tu as vu les gens d'Ur le premier mât dresser.

Tu as sur le Granique, entre des épées nues,

dans les plaies d'Alexandre ton huile versé.

Du vert. Du bleu marin, du vermeil écumeux.

Nue. De l'or à la taille en guise de ceinture.

On voit sept équateurs qui divisent tes yeux

chez Giorgione, en peinture.

Au fleuve ai-je lancé des pierres ? Il me rejette.

Et toi, pourquoi m'éveilles-tu avant le jour ?

L'ultime nuit au port, bien fou qui s'y embête.

Pécheur qui ne jouit pas et se retient toujours.

Peinte. Sous la lueur d'un quinquet maladif.

Tu as soif d'or. Prends, fouille, compte, et sois prospère.

Des années j'attendrai auprès de toi, passif,

l'heure où tu deviendras pour moi Destin, Mort, Pierre.

Océan Indien, 1951

ΓΥΝΑΙΚΑ

Στον Αντώνη Μωραϊτη

Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία.

Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα.

Αλλού σε λέγανε Γιουδήθ, εδώ Μαρία.

Το φίδι σκίζεται στο βράχο με τη σμέρνα.

Από παιδί βιαζόμουνα, μα τώρα πάω καλιά μου.

Μια τσιμινιέρα με όρισε στον κόσμο και σφυρίζει.

Το χέρι σου, που χάιδεψε τα λιγοστά μαλλιά μου,

για μια στιγμή αν με λύγισε, σήμερα δε με ορίζει.

Το μετζαρόλι ράγισε και το τεσσαροχάλι.

Την τάβλα πάρε, τζόβενο, να ξαναπάμε αρόδο.

Ποιος σκύλας γιος μας μούντζωσε κι έχουμε τέτοιο χάλι,

που γέροι και μικρά παιδιά μας πήραν στο κορόιδο;

Βαμμένη. Να σε φέγγει κόκκινο φανάρι.

Γιομάτη φύκια και ροδάνθη, αμφίβια Μοίρα.

Καβάλαγες ασέλωτο με δίχως χαλινάρι,

πρώτη φορά, σε μια σπηλιά, στην Αλταμίρα.

Σαλτάρει ο γλάρος το δελφίνι να στραβώσει.

Τι με κοιτάς; Θα σου θυμίσω εγώ που μ' είδες.

Στην άμμο πάνω σ' είχα ανάστροφα ζαβώσει

τη νύχτα που θεμέλιωναν τις Πυραμίδες.

Το τείχος περπατήσαμε μαζί το Σινικό.

Κοντά σου ναύτες απ' την Ουρ πρωτόσκαρο εβιδώναν.

Ανάμεσα σε ολόγυμνα σπαθιά στο Γρανικό
έχυνες λάδι στις βαθιές πληγές του Μακεδόνα.

Πράσινο. Αφρός, θαλασσινό βαθύ και βυσσινί.

Γυμνή. Μονάχα ένα χρυσό στη μέση σου ζωστήρι.

Τα μάτια σου τα χώριζαν εφτά Ισημερινοί

μες στου Giorgione το αργαστήρι.

Πέτρα θα του 'ριξα και δε με θέλει το ποτάμι.

Τι σου 'φταιξα και με ξυπνάς προτού να φέξει.

Στερνή νυχτιά του λιμανιού δεν πάει χαράμι.

Αμαρτωλός που δε χαρεί και που δε φταίξει.

Βαμμένη. Να σε φέγγει φως αρρωστημένο.

Διψάς χρυσάφι. Πάρε, ψάξε, μέτρα.

Εδώ κοντά σου, χρόνια ασάλευτος να μένω

ως να μου γίνεις Μοίρα, Θάνατος και Πέτρα.

Ινδικός Ωκεανός 1951

Biographie de l'auteur sur Wikipedia

Blog Καλώδια: Lire Kavvadias en grec.

Site du traducteur (et poète) M. Volkovitch

Blog sur Nikos Kavvadias (en grec)

Blog de France 3

Sur Kavvadias (projethomère.com)

Sur ce blog :

Autres poèmes de Nikos Kavvadias

Un couteau * ένα μαχαίρι

Marabout