L'athlète du néant

Il court. Il court face au vent.
Par monts, lacs et villes. Obstacle
après obstacle. Incendies, guerres, plaintes, familles.
De rares beautés quand il s'arrête pour boire de l'eau.
Il les voit un instant, les attrape, oublie tout.
Et de nouveau, poursuite, souffle coupé,
fragments d'images, trains qui passent
et joyeux voyageurs. Et lui,
comme pourchassé qui affronte en même temps
d'autres épreuves. Qui arrive dernier
la mort dans l'âme, que personne
ne voit, les spectateurs sont déjà loin.
Sous la pluie, la neige, le soleil, le corps
tient bon, la cervelle s'envole. Tantôt oublie —
tantôt se souvient. Lors d'une pause pour voir
la lune, sans cesse il pense : le soir
violet, les caresses, les promesses.
Et il court, il court, tandis que ses rivaux
ont terminé, raflant les prix
et les clameurs. Lui seul court sur la boucle
du temps. Un temps ligne droite
ou brisée ou spirale. Sans se retourner
sur le poème, car le poursuivent mouches, sauterelles
et l'air pollué de la civilisation.
Au passage il voit des arbres et du ciel,
des oiseaux, il sourit, il espère
s'évader, s'envoler.
Mais pas question, il est programmé
pour ce rôle. Ce rôle de coureur sans ligne
d'arrivée connue.

Le jour et la nuit clignotent.
Ses yeux sont accoutumés à ce
crépuscule. Héros de Samuel Beckett,
lui, jamais il n'aurait cru.
À présent il s'approche de ténèbres
qui sont pour lui lumière éblouissante.
Joues gonflées par l'effort,
comme s'il gonflait les voiles
des Argonautes. Il va, il va.
Le pied se souvient d'avant
et d'après irrévocablement. Il devient roue,
lance des étincelles, entêtement amoureux.
L'arrivée se serre comme une vis
dans l'infini ou dans chaque jour.
Une foulée, il se perd
dans le flottement de la fin.

Ο αθλητής του τίποτα

Τρέχει. Τρέχει με αντίθετο άνεμο.
Περνά βουνά, λίμνες, πόλεις. Δυσκολίες
και δυσκολίες. Φωτιές, πολέμους, γκρίνιες, οικογένειες.
Λίγες ομορφιές όταν σταματάει να πιει νερό.
Τις βλέπει για λίγο, τις πιάνει, ξεχνιέται.
Και πάλι το κυνηγητό, η κομμένη ανάσα,
οι αποσπασματικές εικόνες, τραίνα που περνάν
με χαρούμενους ανθρώπους. Και αυτός
σαν κυνηγημένος να προσπαθεί ταυτόχρονα
και άλλα αθλήματα. Να έρχεται τελευταίος
με την ψυχή στο στόμα, να μην τον βλέπει
κανείς, γιατί οι θεατές έχουν ήδη διαλυθεί.
Με βροχές, με χιόνια, με ήλιους, το σώμα
αντέχει, το μυαλό πετάει. Άλλοτε ξεχνάει
- άλλοτε θυμάται. Σε μια στάση για να δει
το φεγγάρι, συνέχεια σκέπτεται: το βιολέ
απόβραδο, τα χάδια και τις υποσχέσεις.
Και τρέχει, τρέχει, ενώ οι άλλοι συναθλητές του
έχουν τερματίσει και σάρωσαν βραβεία
και ιαχές. Αυτός μόνος τον κύκλο
του χρόνου τρέχει. Χρόνος σε ευθεία
ή τεθλασμένη ή σπείρα. Δεν κοιτάζει
πίσω το ποίημα, γιατί τον ακολουθούν μύγες, ακρίδες
και μολυσμένος αέρας του πολιτισμού.
Περνώντας βλέπει δέντρα και ουρανό,
βλέπει πουλιά, χαμογελά και λέει
να δραπετεύσει, να πετάξει.
Αλλά δεν γίνεται, είναι προγραμματισμένος
γι αυτόν το ρόλο. Το ρόλο του δρομέα
με το άγνωστο τέρμα.

Νύχτα και μέρα αναβοσβήνουν.
Τα μάτια του συνήθισαν σ' αυτό το
λυκόφως. Ήρωας του Σάμουελ Μπέκετ
δεν το φαντάστηκε ποτέ ότι θα γίνει.
Τώρα πλησιάζει σε ένα σκοτάδι
που αυτός το βλέπει άπλετο φως.
Φουσκωμένα τα μάγουλα από την προσπάθεια,
είναι σαν να φουσκώνει τα πανιά της
Αργοναυτικής Εκστρατείας. Πάει και πάει.
Το πέλμα θυμάται το πριν και το
μετά αμετάκλητα. Γίνεται τροχός,
βγάζει σπίθες και πείσμα του έρωτος.
Το τέρμα σφίγγεται βίδα
στο άπειρο ή στην κάθε μέρα.
Ένας διασκελισμός και χάνεται
στην αβεβαιότητα του τέλους.