|
Le monde qui change
Grand arbre le soupir, grande aussi son ombre répand des racines dans l'âme, dans le corps ses branches Mais comme s'ouvre une aile d'oiseau dans l'air l'arbre devient fête et le jour bat des ailes Combien de fois te le dire, combien de fois le télégraphier ? Te le dire à voix basse ou à travers une chanson ? Je te le dirai à voix basse, comme parle le regard qui cache dans le silence tout le sang du monde Ce monde qui change Te ressemble-t-il, Te ressemble-t-il ? Ce monde qui change me fait peur, me fait peur Nous semblons perdus, donc, aux confins de la mort dans un gel constant, dans la terreur de l'invisible Mais constamment tu seras perdu, si tu le choisis seulement comme la musique choisit les paroles et les mots Ce monde qui change Te ressemble-t-il, Te ressemble-t-il ? Ce monde qui change me fait peur, me fait peur
|
|
O Kόσμος Που Αλλάζει
Μεγάλο δέντρο ο στεναγμός, μεγάλη κι η σκιά του απλώνει ρίζες στην ψυχή, στο σώμα τα κλαδιά του Μα όπως ανοίγει ένα πουλί φτερούγα στον αέρα το δέντρο γίνεται γιορτή και φτερουγίζει η μέρα Πόσες φορές να σου το πω, πόσες να στο μηνύσω ; Να σου το πω ψιθυριστά ή να στο τραγουδήσω ; Θα σου το πω ψιθυριστά, όπως μιλάει το βλέμμα που κρύβει μες τη σιγαλιά του κόσμου όλο το αίμα Αυτός ο κόσμος που αλλάζει πως σου μοιάζει, πως σου μοιάζει ; Αυτός ο κόσμος που αλλάζει με τρομάζει, με τρομάζει Χαμένοι μοιάζουμε, λοιπόν, στο γύρο του θανάτου στην παγωνιά του οριστικού, στον τρόμο του αοράτου Μα οριστικά θα χεις χαθεί, μονάχα αν το διαλέξεις όπως διαλέγει η μουσική τα λόγια και τις λέξεις Αυτός ο κόσμος που αλλάζει πως σου μοιάζει, πως σου μοιάζει ; Αυτός ο κόσμος που αλλάζει με τρομάζει, με τρομάζει
|