Constantin Cavafis : Cierges * Κεριά

Cierges

Les jours de l'avenir se dressent devant nous
comme une file de petits cierges allumés -
des petits cierges dorés, chauds et pleins de vie.

Les jours passés restent en arrière,
une triste rangée de cierges juste éteints ;
les plus proches encore fumants,
cierges froids, fondus et prostrés.

Je ne veux pas les voir ; leur aspect m'afflige,
comme il m'afflige de me rappeler leur éclat premier.
Je regarde, vers l'avant, mes cierges allumés.

Je ne veux pas me retourner pour constater avec horreur
comme s'allonge vite l'obscure rangée,
comme augmentent vite les cierges éteints.

(1899)

Kεριά

Του μέλλοντος οι μέρες στέκοντ' εμπροστά μας
σα μιά σειρά κεράκια αναμένα -
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.

Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων·
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λιωμένα, και κυρτά.

Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω τ' αναμένα μου κεριά.

Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.

(1899)