Constantin Cavafis : La table voisine * Το Διπλανό Τραπέζι

La table voisine

Il doit avoir vingt-deux ans, pas plus.
Et pourtant, j'en suis sûr, il y a presque le même nombre d'années, oui, j'ai possédé ce corps-là.

Il ne s'agit nullement d'une exaspération du désir. Je viens, du reste, à peine d'entrer dans le casino ; je n'ai pas eu non plus le temps de beaucoup boire. Ce corps-là, moi, je l'ai connu.

Et que je ne me rappelle pas où – cela n'y change rien. Ah, voilà, maintenant qu'il s'est assis à la table voisine, je reconnais ses moindres gestes – et sous les vêtements,
je revois nus les membres bien-aimés.

1918

Το Διπλανό Τραπέζι

Θα 'ναι μόλις είκοσι δύο ετών.
Κι όμως εγώ είμαι βέβαιος που, σχεδόν τα ίσα
χρόνια προτήτερα, το ίδιο σώμα αυτό το απήλαυσα.

Δεν είναι διόλου έξαψις ερωτισμού.
Και μοναχά πρό ολίγου μπήκα στο καζίνο
δεν είχα ούτε ώρα για να πιώ πολύ.
Το ίδιο σώμα εγώ το απήλαυσα.
Κι αν δεν θυμούμαι, που - ένα ξέχασμα μου δεν σημαίνει.

Α τώρα, να, που κάθησε στο διπλανό τραπέζι
γνωρίζω κάθε κίνησι που κάμνει - κι απ' τα ρούχα κάτω
γυμνά τ' αγαπημένα μέλη ξαναβλέπω.

1918

The next table

He must be barely twenty-two.
And yet I am convinced that nearly as many
years ago, I enjoyed that selfsame body.

It is not at all a matter of erotic excitation.
I entered the gambling house just a little while ago ;
I didn't even have the time to drink a lot.
That selfsame body did I enjoy.

And if I don't remember where – a memory lapse means nothing.

There now, as he sat at the next table
I recognize every single move he makes – and under his clothes,
naked the beloved limbs I see once more.

1918