Constantin Cavafis : Une nuit * Μια Νύχτα

Μια Νύχτα

Η κάμαρα ήταν πτωχική και πρόστυχη,
κρυμένη επάνω από την ύποπτη ταβέρνα.
Aπ’ το παράθυρο φαίνονταν το σοκάκι,
το ακάθαρτο και το στενό. Aπό κάτω
ήρχονταν η φωνές κάτι εργατών
που έπαιζαν χαρτιά και που γλεντούσαν.

Κ’ εκεί στο λαϊκό, το ταπεινό κρεββάτι
είχα το σώμα του έρωτος, είχα τα χείλη
τα ηδονικά και ρόδινα της μέθης —
τα ρόδινα μιας τέτοιας μέθης, που και τώρα
που γράφω, έπειτ’ από τόσα χρόνια!,
μες στο μονήρες σπίτι μου, μεθώ ξανά.

Une nuit

La chambre était pauvre et vulgaire,
cachée au-dessus de la taverne louche.
Par la fenêtre, on apercevait la ruelle,
étroite et sordide. D’en bas montaient
les voix de quelques ouvriers
qui jouaient aux cartes et qui s’amusaient.

Et là, sur l’humble lit plébéien,
j’ai possédé le corps de l’amour, j’ai possédé les lèvres
voluptueuses et rouges de l’ivresse —
rouges d’une telle ivresse qu’en ce moment
même où j’écris, après tant d’années !,
dans la solitude de ma maison, j’en suis de nouveau enivré.

One night

The room was shabby and sordid,
concealed above the seedy tavern.
From the windo you could see the alley,
squalid and narrow. From below
came the voices of some workmen
playing cards and revelling.

And there, upon the lowly, humble bed
I had the body of love, I had the lips,
The sensuous, rosy, intoxicating lips —
The rosy lips of such sensual ecstasy that even now,
As I am wrinting, after so many years,
In my lonely home, I feel drunk again.