Georges Séféris : Hélène * Eleni Ελένη

Hélène 

 (…)
J'ai passé ma vie à entendre des noms inconnus :
Pays nouveaux, nouvelles folies des dieux
Ou des hommes ;

mon destin qui ondoie
Entre l'épée ultime d'un Ajax
et une autre Salamine
M'a conduit jusqu'ici, sur cette rive.

(...)

Ελένη

(…)
Έζησα τη ζωή μου ακούγοντας ονόματα πρωτάκουστα.
Καινούργιους τόπους, καινούργιες τρέλες των ανθρώπων ή των θεών.

Η μοίρα μου που κυματίζει
ανάμεσα στο στερνό σπαθί ενός Αίαντα
και μιαν άλλη Σαλαμίνα,
μ' έφερε εδώ σ' αυτό το γυρογιάλι.

(...)

[dit par Alexis Kostalas]

Une grande douleur s'est abattue sur la Grèce.
Tant de corps jetés
Dans les mâchoires de la mer, dans les mâchoires de la terre ;
Tant d'âmes
Livrées aux meules comme du blé.
Et les fleuves montaient pleins d'une boue sanglante
Pour un frémissement de lin, une nuée,
Un vol de papillon, pour un duvet de cygne,
Pour une tunique vide, pour une Hélène. 
Et mon frère ?
Rossignol, rossignol, rossignol,
Qu'est-ce que le dieu ? Le dieu, que n'est-il pas ?
Et dans l'intervalle, que peut-il être ? (…)

[Απαγγελλει ο Αλέξης Κωστάλας] 

Μεγάλος πόνος είχε πέσει στην Ελλάδα.
Τόσα κορμιά ριγμένα
στα σαγόνια της θάλασσας, στα σαγόνια της γης.
Τόσες ψυχές
δοσμένες στις μυλόπετρες, σαν το σιτάρι.
Κι οι ποταμοί φουσκώναν μες στη λάσπη το αίμα
για ένα λινό κυμάτισμα, για μια νεφέλη,
μιας πεταλούδας τίναγμα, το πούπουλο ενός κύκνου,
για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη.
Κι ο αδερφός μου;
Αηδόνι αηδόνι αηδόνι,
τ' είναι θεός; τι μη θεός;
και τι τ' ανάμεσό τους; (…)