Y. Kondos : Le sommeil tombe sur les enfants * Ό ὕπνος πῆρε τά παιδιά

Le sommeil tombe sur les enfants

Chaleureuse la ville vient à nous.
Nerveux, mal éclairés, plans rapprochés
de ma vie. Je vois la cage d'escalier
du jour, j'entends des cris, des ordres
et les pas de mes concitoyens
qui vont et viennent, travail,
famille, boiterie. Une couleur
de pomme pourrie couvre les rues.
La ville est rouillée enfin,
elle a perdu le tempo, elle prend
du retard comme une vieille montre.
Tout est ralenti, oublié,
sur une musique rampante
sombrement verte.
Pierres et phonèmes produisent
une couche isolante.
Je dors dans l'arche sous ton bras
et dehors la tempête fait rage.
Je dors tel un enfant dans le four
de l'automne sur un accordéon.

Ό ὕπνος πῆρε τά παιδιά.

Θερμή ἡ πόλη ἔρχεται κοντά μας.
Νευρικά, μέ λίγο φ ῶς τά κοντινά πλάνα
τῆς ζωῆς μου. Κοιτάζω τό κλιμακοστάσιο
τῆς ἡμέρας καί ἀκούω φωνές, προσταγές
καί τά βήματα τῶν συμπολιτῶν μου,
νά πηγαίνουν στίς δουλειές,
στίς οἰκογένειες, στά χαμένα.
Ἕνα χρῶμα σάπιου μήλου καλύπτει τούς δρόμους.
Ἐπιτέλους ἡ πόλη σκούριασε,
ἔχασε τό ρυθμό της, πηγαίνει
πίσω σάν χαλασμένο ρολόι.
Ὅλα γίνονται πιό ἀργά, ξεχασμένα,
μέ μουσική ἕρπουσα
καί βαθιά πράσινη.
Φθόγγοι καί πέτρες δημιουργοῦν
ἕνα στρῶμα μονωτικοῦ .
Κοιμᾶμαι στό τόξο τῆς μασχάλης σου
καί ἔξω μαίνεται ἡ θύελλα.
Κοιμᾶμαι ὡς παῖς εἰς τήν κάμινον
τοῦ φθινοπώρου μέ ἕνα ἀκορντεόν.