Η μεταφυσική του λούσου

Η βροχή με ηθικό αυτουργό τον ήλιο
παγιδεύοντας αιθέρια υλικά καλλωπίζει
τα τερατουργήματα της ανθρώπινης υπεροψίας.
Συναρμολογεί το τεμαχισμένο, καταλύει το γυαλιστερό
αφήνοντας χώρο στα μη βλεπόμενα.
Υποθάλπει το τρεμάμενο
σταλάζοντας ιάματα στους γδαρμένους τοίχους.
Παρέχει προθεσμία στην ανθρώπινη ατέλεια.
Φτερωτοί κατάσκοποι φερμένοι από θαλάσσια τύχη
με ουράνια πρακτική σκουπίζουν το γαλάζιο.
Αφαιρούν τους ρύπους της ευημερίας, τις οσμές
του πανικού.
Με τους ραμφισμούς τους ανταλλάσσουν πληροφορίες
δημοσκοπούν την ευκρασία των αέρων.
Μειδιούν με το μόχθο των αδαών
που αρνούνται την ακρόαση του σύμπαντος
γειωμένοι στις διαμαρτυρίες του Κιότο και της Κοπεγχάγης.
Πολιτεύονται ευφρόσυνα με τις αμίαντες περιπολίες τους.
Μεταφέρουν παρθένους σπόρους
και τους σκορπούν εκεί που το μεταλλαγμένο.
Αγνοώντας την επίκτητη χρήση του χρόνου
επιμένουν στην ανθισμένη του ουρανού.
Μάχονται τη συλλογική ύπνωση.
Αφήνοντας μηνύματα στα ακρωτήρια στις στέγες
καταγγέλλουν την υπερχείλιση της ανθρώπινης χρεοκοπίας.
Κοσμικοί ακτήμονες σταλμένοι από το Άλλο
ειρωνεύονται την αφθονία των λίγων.
Αρκεί μια κοσμική μπαλιά.
Έτσι κι αλλιώς το Σύμπαν αποφασίζει για τη Γη.
Ίσως στη θέση του δεινόσαυρου ο άνθρωπος.
Άραγε τι επίλογο θα γράψει ο ήλιος;

Απόβροχα απογέματα από την απορία κρεμασμένα.

La métaphysique du luxe

La pluie par le soleil incitée
piégeant d'aériens matériaux rend beaux
les monstres nés de l'arrogance humaine.
Elle assemble le fragmenté, abolit le brillant
laissant de l'espace à ce qu'on ne voit pas.
Elle donne refuge au tremblant
ses médecines gouttant sur les murs écorchés.
Elle offre un délai à l'humaine imperfection.
Des espions ailés qu'apporte un hasard marin
usant d'une méthode céleste essuient le bleu.
Ils balaient les souillures de richesse, les odeurs de panique.
À coups de bec ils échangent des messages
et sondent la clémence des vents.
Ils sourient avec peine tels les ignares
qui refusent l'audience de l'univers, branchés
sur les protestations de Kyoto et de Copenhague.
Ils se politisent joyeusement avec leurs patrouilles sans souillure.
Ils déplacent des graines vierges et les dispersent
à l'endroit du transmué.
Ignorant l'usage appris du temps
ils persistent en celui fleuri du ciel.
Combattent l'hypnose collective.
Laissant des messages aux acrotères des toits
ils dénoncent le débordement de l'humaine faillite.
Des indigents cosmiques envoyés par l'Autre ironisent
devant l'abondance de quelques uns.
Il suffit d'un lancer de balle cosmique.
De toute façon l'Univers décide pour la Terre.
À la place du dinosaure l'homme peut-être.
Mais le soleil, quel épilogue écrira-t-il ?

Soirs après pluie à la question suspendus.

Χριστόφορος Λιοντάκης in Στο τέρμα της πλάνης, in Au bout de l'illusion, 2010.

Traduction de Michel Volkovitch in Poètes grecs du 21^e siècle, ed. Le Miel des Anges, 2013.