Liens 

Excursion 

La mer de Scaramanga est amarrée,
épaisse. Des pétroliers
sort une noire fumée d'immobilité.
Admettons que tu existes.

Le parcours se détend pendu au regard.
Un nuage sale tache les routes d'en haut,
l'âme pure en bas est à nouveau remise.
Admettons que tu existes.

Le cheval restera attaché à l'arbre.
Ces nœuds en nombre dans ma tête,
ces liens en nombre.
Admettons que tu existes.

Dans le rétroviseur
un puits asséché se regarde.
La terre çà et là fraîchement creusée.
Le même soin
pour les morts et les semences.
La terre frissonne.
Admettons que tu existes.

À Mycènes exclamations et tombeaux.
Pierre torturée par le renom.
Passion bien née digne du souvenir.
Sur notre propre passion
nul visiteur ne viendra,
l'oubli, toujours affamé, l'attend.
Admettons que tu existes.

À Nauplie, un autre bateau blanc.
Pas tout à fait bateau et pas tout à fait blanc.
Admettons que tu existes.

Nous quittons les équivoques
pour entrer dans les roseaux,
les citronniers et les cyprès.
Image frugifère – je t'arrose.
Admettons que tu existes.

Au loin dans la montée
un chemin de fer noir s'essouffle.
Salut arrêté dans sa fuite.
Admettons que tu existes.
Comme l'eau abondante en des lieux inhabités.
Comme le tir adroit sur des oiseaux embaumés.
En trop.

Τα δεμένα 

Εκδρομή 

Ἡ θάλασσα τοῦ Σκαραμαγκᾶ εἶναι δεμένη,
πηχτή. Ἀπό τὰ πετρελαιοφόρα
βγαίνει μαῦρος καπνός ἀκινησίας.
Ἂς ποῦμε πὼς ὑπάρχεις.

Ἡ διαδρομή ξεχειλώνει κρεμασμένη στὸ βλέμμα.
Λερώνει τοὺς ἀπάνω δρόμους ἕνα βρώμικο σύννεφο,
ἡ καθαρή ψυχή κάτω ᾀναβάλλεται πάλι.
Ἂς ποῦμε πὼς ὑπάρχεις.

Τὸ ἄλογο θὰ μείνει δεμένο στὸ δέντρο.
Στὸ μυαλό μου πολλοί τέτοιοι κόμποι,
πολλά τέτοια δεσίματα.
Ἂς ποῦμε πὼς ὑπάρχεις.

Στοῦ αὐτοκινήτου τὸν καθρέφτη
κοιτάζεται ἕνα ξεροπήγαδο.
Στὴ γῆ εδῶ – εκεῖ κάτι φρεσκοσκαμμένο.
Ἡ ἴδια φροντίδα
γιὰ τοὺς νεκρούς καὶ γιὰ τοὺς σπόρους.
Ἡ γῆ αναρριγεῖ.
Ἂς ποῦμε πὼς ὑπάρχεις.

Στὶς Μυκῆνες ἐπιφωνήματα καὶτάφοι.
Πέτρα βασανισμένη ἀπὸτὴφὴμη.
Πάθη ἀπὸτζάκι καὶγι' αὐτὸἀξιοθύμητα.
Στὰδικά μας τὰπάθη
δὲν θὰ' ρθεὶκανεὶς ἐπισκέπης,
τὰπεριμένει ἡλήθη, πεινασμένη πάντα.
Ἂς ποῦμε πὼς ὑπάρχεις.

Στὸ Ναύπλιο ἄλλο ἕνα πλοῖο λευκό.
Ὄχι ἀπόλυτα πλοῖο κι ὄχι ἀπόλυτα λευκό.
Ἂς ποῦμε πὼς ὑπάρχεις.

Ἀφήσαμε τὰδιφορούμενα
καὶμπήκαμε σὲκαλαμιές,
σὲλεμονιὲς καὶκυπαρίσσια.
Εἰκόνα ὀπωροφόρα – σὲποτίζω.
Ἂς ποῦμε πὼς ὑπάρχεις.

Μακριὰ στὴν ἀνηφόρα
κοντανασαίνει ἕνας μαῦρος σιδηρόδρομος.
Σὰν γλιτωμὸς ποὺξεκουρδίστηκε.
Ἂς ποῦμε πὼς ὑπάρχεις.
Ὅπως τὸπολὺνερὸσὲμέρη ἀκατοίκητα,
ὅπως τὸκαλὸσημάδι σὲπουλιὰβαλσαμωμένα.
Περιττά.