Michalios

Le bon Michalios, un jour,
s'en fut soldat, tout beau, tout brave,
avec Maris et Panayotis.
Même l'« Arme à l'épaule », il ne put rien apprendre,
et murmurait toujours : « Monsieur le Caporal,
s'il te plaît, laisse-moi retourner au pays... »

L'année d'après, à l'hôpital,
il fixait le ciel, en silence...
son regard doux et nostalgique
arrêté très loin, quelque part,
comme pour dire, pour supplier :
« Laissez-moi retourner chez moi... »

Michalios mourut soldat,
Trois caporaux l'accompagnèrent,
et Maris, et Panayotis.
On recouvrit sa fosse, mais
on lui laissa les pieds dehors –

c'est qu'il était trop grand, le bougre !

Ο Μιχαλιός

Το Μιχαλιό τον πήρανε στρατιώτη.
Καμαρωτά ξεκίνησε κι ωραία
με το Μαρή και με τον Παναγιώτη.
Δεν μπόρεσε να μάθει καν το «επ' ώμου».
Ολο εμουρμούριζε: «Κυρ Δεκανέα,
άσε με να γυρίσω στο χωριό μου».

Τον άλλο χρόνο, στο νοσοκομείο,
αμίλητος τον ουρανό κοιτούσε.
Εκάρφωνε πέρα, σ' ένα σημείο,
το βλέμμα του νοσταλγικό και πράο,
σα να 'λέγε, σα να παρακαλούσε:
«Αφήστε με στο σπίτι μου να πάω».

Κι ο Μιχαλιός επέθανε στρατιώτης.
Τον ξεπροβόδισαν κάτι φαντάροι,
μαζί τους ο Μαρής κι ο Παναγιώτης.
Απάνω του σκεπάστηκεν ο λάκκος,
μα του άφησαν απέξω το ποδάρι:
Ηταν λίγο μακρύς ο φουκαράκος.

Traduction de Dominique Grandmont in
37 poètes grecs de l'Indépendance à nos jours,
P.J. Oswald, 1972.

Κ. Καρυωτάκης, Ελεγεία και Σάτιρες, 1927