Le bal

Par les portes ils entraient heureux superbes
les uns portant l'épée d'autres le couteau
des rêves chauds dans leurs mains glacées
des rêves de fièvre et des fleurs
dans les miroirs des violettes parurent
de beaux visages et des gouttes d'argent
sur le front sur les joues
mains rouges et roses lourdes
l'amour brûlant en haut des cheminées
l'amour tombant au ruisseau goutte à goutte
l'amour gémissant
que piétinaient les pas
l'un descendait tremblant des marches branlantes
l'autre montait en hâte
pour empêcher le sang de geler
le cœur de se fendre
jusqu'à demain quand les cercueils
se feront barques blanches
où chanteront bienheureux les morts

Ο χορός

Ἀπὸ τὶς πόρτες ἔμπαιναν εὐτυχισμένοι στολισμένοι
ἄλλοι φορούσανε σπαθιὰ κι ἄλλοι μαχαίρια
κρατοῦσαν ὄνειρα ζεστὰ στὰ παγωμένα χέρια
ὄνειρα ποὺ ἔκαιγε ὁ πυρετὸς λουλούδια
πρόβαλαν στοὺς καθρέφτες μενεξέδες
ὡραῖα πρόσωπα μὲ σταγόνες ἀσήμι
στὸ μέτωπο καὶ στὰ μάγουλα
κόκκινα χέρια καὶ τριαντάφυλλα πηχτὰ
ὁ ἔρωτας ποὺ ἔκαιγε ψηλὰ στὶς καπνοδόχες
ὁ ἔρωτας ποὺ ἔσταζε στοῦ δρόμου τὸ αὐλάκι
ὁ ἔρωτας ποὺ βογγοῦσε κάτω
ἀπ᾿ τὰ πατήματα τῶν παπουτσιῶν
ὁ ἕνας νὰ κατέβει τρέμοντας ἑτοιμόρροπες σκάλες
ὁ ἄλλος νὰ τὶς ἀνέβει τρέχοντας
γιὰ νὰ προφτάσουν τὸ αἷμα νὰ μὴν παγώσει
καὶ τὴν καρδιὰ νὰ μὴ σκιστεῖ
ὥσπου τὰ φέρετρα νὰ γίνουν αὔριο
ἄσπρες βάρκες
καὶ μέσα νὰ τραγουδᾶνε εὐτυχισμένοι οἱ νεκροί

Ἀπὸ Τα στίγματα, 1962
Les stigmates