Une demi-heure

Je n’ai pas réussi à te plaire, et je ne pense pas
y arriver jamais. Quelques mots, une approche
comme avant-hier au bar, et rien de plus.
Que ce soit triste, je ne dis pas. Mais nous autres artistes,
à force de concentration, et bien entendu pour un court
laps de temps, il nous arrive d’éprouver un plaisir
qui a presque l’apparence de la réalité.
C’est ainsi qu’avant-hier au bar - la générosité
de l’alcool y étant pour beaucoup - j’ai connu
une demi-heure d’amour parfait.
Et tu as dû comprendre, il me semble,
puisque tu as fait exprès de t’attarder un peu.
C’était une grande nécessité. Car en plus
de mon imagination, en plus de la magie de l’alcool,
il fallait que je voie tes lèvres,
il fallait que ton corps soit proche.

1917

Μισή Ώρα

Μήτε σε απέκτησα, μήτε θα σε αποκτήσω
ποτέ, θαρρώ. Μερικά λόγια, ένα πλησίασμα
όπως στο μπαρ προχθές, και τίποτε άλλο.
Είναι, δεν λέγω, λύπη. Aλλά εμείς της Τέχνης
κάποτε μ’ έντασι του νου, και βέβαια μόνο
για λίγην ώρα, δημιουργούμεν ηδονήν
η οποία σχεδόν σαν υλική φαντάζει.
Έτσι στο μπαρ προχθές —βοηθώντας κιόλας
πολύ ο ευσπλαχνικός αλκολισμός—
είχα μισή ώρα τέλεια ερωτική.
Και το κατάλαβες με φαίνεται,
κ’ έμεινες κάτι περισσότερον επίτηδες.
Ήταν πολλή ανάγκη αυτό. Γιατί
μ’ όλην την φαντασία, και με το μάγο οινόπνευμα,
χρειάζονταν να βλέπω και τα χείλη σου,
χρειάζονταν να ’ναι το σώμα σου κοντά.

1917