Passe-partout

J'ouvre les fenêtres de la photo
pour l'aérer. Elle est restée fermée longtemps
comme tant de vieilles saisons de campagne.

Tu es au balcon. Dans ta vieille pose
avantageuse ; debout ; portant l'uniforme terrestre
ajusté, coloré des surfaces ; pour toit de tuiles
le gros blouson gonflé du pin,
rapiécé de morceaux de mer
aux endroits où se déchirent les branches
en jouant avec les grands vents.
Les jardins marée montante
atteignent les poteaux télégraphiques
et aux fils sont pendus des citrons
lampions de fête encore verts.

Comme un drapeau tu descends le soleil.
Tu lèves la tente en écrasant
des fleurs de toile. Impatiemment tu fais tourner
le mouvement comme si l'ombre
était plus rare que tout.

Jusqu'ici la photo reste raisonnable.

Et me voici, apportée par quelle paranoïa
sur l'image ; comme en chirurgie esthétique.
J'avais beau dès le début
posséder avec toi la marée, les jardins
assise un peu derrière toi
dans un de mes sourires, pliant très délassant
on dirait
que je viens de m'adjoindre à la photo.
Mon visage d'aujourd'hui, long regard noir
dont la queue traîne sur le balcon
comme si c'était moi, qu'invitent
les ténèbres officielles.
Sans souffle je me tends
comme pour t'éloigner de la tente afin
de t'éviter un autre
bloc d'ombre sur la tête.
Tu es déjà si peu solaire.

Comme elle s'est bien mise à jour, la photo.
Et le vrai temps, devenu temps de papier.
Quelle familiarité dans le discours
de la douleur aux objets insensibles.
Que sont-ils de plus profond, ceux-là?

Peut-être certaines vies antérieures
d'êtres sensibles qui dès la première souffrance
récidivent ?

Passe-partout

Ανοίγω τα παράθυρα της φωτογραφίας
ν’ αεριστεί. Έμεινε καιρό κλεισμένη
όπως πολλά εξοχικά παρελθόντα.

Είσαι στο μπαλκόνι. Με την καλή παλιά σου
στάση. Όρθιος. Φοράς την έγχρωμη επίγεια
εφαρμοστή στολή των επιπέδων: μια κεραμιδένια
στέγη το φουσκωτό μπουφάν του πεύκου,
μπαλωμένο μ’ ενδιάμεση θάλασσα
στα μέρη που σκιστήκαν τα κλαδιά
παίζοντας με δυνατούς ανέμους.
Είναι σε παλίρροια τα περιβόλια
έχουν ανέβει ως τα τηλεγραφόξυλα
και κρέμονται λεμόνια στα καλώδια
άγουρα εορταστικά γλομπάκια.

Κάνεις υποστολή ηλίου.
Ανεβάζεις την τέντα συνθλίβοντας
πάνινα λουλούδια. Ανυπόμονος περιστρέφεις
την κίνηση σα να’ ναι ο ίσκιος το δυσεύρετο.

Ως εδώ λογικά συμπεριφέρεται η φωτογραφία.

Ώσπου εμφανίζομαι εγώ, παρανοϊκά νεόφερτη
στην εικόνα. Σαν με πλαστικήν αφαίρεση.
Ενώ ήμουν μαζί σου εξ αρχής
κοινοκτήμων της παλίρροιας και των περιβολιών
λίγο πιο πίσω από σένα καθισμένη
σ’ ένα πολύ αναπαυτικό pliant μειδίαμά μου
μοιάζει τώρα
σαν μόλις να προστέθηκα στη φωτογραφία.
Με σημερινό το πρόσωπό μου, μαύρο βλέμμα
μακρύ σέρνεται η ουρά του χάμω στο μπαλκόνι
λες πως κάλεσε εμένα το επίσημο σκοτάδι.
Τείνομαι άπνους σα να θέλω
να σε απομακρύνω από την τέντα
μη σου πέσει κι άλλο
νταμάρι ίσκιου απάνω σου. Αρκετά ανήλιος έγινες.

Πως ενημερώθηκε η φωτογραφία.
Χρόνος αληθινός σε χρόνο χάρτινο πως μπήκε.
Με ποιάν οικειότητα η οδύνη
μίλησε στην απάθεια των αψύχων.
Άραγε τι βαθύτερο να είναι αυτά τα άψυχα.

Μήπως τίποτα ζωές προηγούμενες εμψύχων
που με την πρώτη επώδυνη ευκαιρία
υποτροπιάζουν;