Corps nu

Je tâte les angles de la nuit -
ton coude, ton genou,
ton menton.
Des pierres dégringolent.
Aucun bruit.
Où es-tu ?

La montagne entre dans la maison,
s'assied sur mes genoux.
Le jour fume.
Le vent c'est encore le tien.
Plus au loin rien.

Viennent de plus longues nuits.
Des plantes carnivores
enveloppent la maison,
enveloppent le lit.
Tes lèvres absentes
m'aspirent.

Au centre du vers
toi et toi.
Ta respiration envahit
tous les mots,
tout le silence.

Chacun de tes gestes
a laissé
sur la table,
dans le placard,
sous l'oreiller,
une petite boîte à musique.
J'écoute seul.

Toute la nuit
ton nom
gazouille dans ma bouche,
boit ma salive,
me boit.
Ton nom.

Au téléphone
je t'entends qui jettes
un à un tes vêtements
sur le plancher.
En dernier
ta bague.

Tu prenais le train.
Ne tarde pas – te disais-je.
Plus vite, plus vite.
Et les bouts de tes seins
se durcissaient.

Athènes, 25.XI.80.

Γυμνό σῶμα

Ψάχνω τίς γωνιές τῆς νύχτας -
ὁ ἀγκώνας σου, τό γόνατό σου,
τό πηγούνι σου.
Πέτρες κατρακυλοῦν.
Καθόλου θόρυβος.
Ποῦ εἶσαι ;

Μπαίνει τό βουνό στό σπίτι,
κάθεται στά γόνατά μου.
Ἡ μέρα καπνίζει.
Ὁ ἀέρας πάλι δικός σου.
Πιό πέρα τίποτα.

Ἔρχονται πιό μεγάλες νύχτες.
Σαρκοβόρα φυτά
τυλίγουν τό σπίτι,
τυλίγουν τό κρεβάτι.
Τά χείλη σου ἀπόντα
μέ ἀπομυζοῦν.

Στό κέντρο τοῦ στίχου
ἐσύ κ' ἐσύ.
Ἡ ἀνάσα σου γεμίζει
ὅλες τίς λέξεις,
ὅλη τή σιωπή.

Ἡ κάθε σου χειρονομία
ἔχει ἀφήσει
πάνω στό τραπέζι,
μές στό ντουλάπι,
κάτω ἀπ' τό προσκέφαλο,
ἕνα μικρό κιβώτιο μουσικῆς.
Ἀκούω μόνος.

Ὅλη νύχτα
τ' ὄνομά σου
κελαϊδάει μέσα στό στόμα μου,
πίνει τό σάλιο μου,
μέ πίνει.
Τ' ὄνομά σου.

Ἀπ' τό τηλέφωνο
ἀκούω νά ρίχνεις
ἕνα ἕνα τά ροῦχα σου
στό πάτωμα.
Τελευταῖο
τό δαχτυλίδι σου.

Ἔπαιρνες τό τραῖνο.
Μήν ἀργεῖς – σοὔλεγα.
Πιό γρήγορα, πιό γρήγορα.
Κ' οἱ ρῶγες τοῦ στήθους σου
ἔσφιγγαν.

Ἀθήνα, 25.XI.80