Αnna, l'amazone belliqueuse

C'était midi après la bataille. Tous épuisés, nous ôtions casques et cuirasses. L'ennemi s'était replié derrière la colline. Le soleil brûlait : le fer, la peau, la solitude. Les blessés gémissaient, les chevaux crevaient. Les ambulances filaient à une vitesse folle, une croix rouge sur le capot. J'avais soif. Je pris la gourde, voulus boire, elle était pleine de sable. Je coupe de l'herbe et m'en rafraîchis les lèvres. Je défais mes croquenots (tout s'est mélangé, les temps, l'histoire, nos vies). Indifférent à tout, je vais pisser derrière un rocher. Et tandis que je suivais la courbe du liquide jaune, devant moi l'amazone resplendit. Cheveux d'un noir pur, un sein nu et l'autre coupé (en cet endroit l'épiderme était rose comme le matin). Longues jambes, genouillères d'or et odeur brune de mort. Elle cria en grec : « Pas un geste ». Je me figeai, tentai de me reboutonner. Un instant je la pris pour un ange, debout, tendue, le soleil derrière elle. Mais aussitôt je compris l'horrible vérité. Elle leva l'épée et l'abattit sur moi en hurlant, coupant mon corps en deux. Elle me jeta sur son dos, agneau égorgé. Depuis j'habite avec elle, fabriquant divers objets en ficelle et en bois. Ma mère hante la Croix Rouge et les camps de prisonniers avec une photo jaunie. Moi je vois tout à travers la prison, mais je ne peux parler. Seuls mes doigts agiles produisent des objets identiques.

Ἡ πολεμοχαρής ἀμαζόνα Ἄννα

Ἤτανε μεσημέρι μετά τή μάχη. Κατάκοποι ὅλοι, βγάζαμε περικεφαλαῖες καί θώρακες. Ὁ ἐχθρός εἶχει ὑποχωρήσει πέρα ἀπό τό λόφο. Ὁ ἥλιος ἔκαιγε · τό σίδερο, τό δέρμα, τή μοναξιά. Οἱ τραυματίες βογκοῦσαν, τά ἄλογα ψοφοῦσαν. Τά ἀσθενοφόρα τρέχανε ἰλιγγιωδῶς μέ τόν κόκκινο σταυρό στά καπό. Διψοῦσα. Ἔπιασα τό παγούρι, ἔκανα νά πιῶ καί εἶχε μέσα ἄμμο. Κόβω λίγα χόρτα νά δροσίσω τά χείλη. Λύνω τίς ἀρβύλες (ἔχουν μπερδευτεῖ οἱ χρόνοι, ἡ ἱστορία καί οἱ ζωές μας). Ἀδιαφορώντας γιά ὅλα, πηγαίνω πίσω ἀπό ἕνα βράχο νά κατουρήσω. Καί ὅπως κοιτοῦσα τήν καμπύλη τοῦ κίτρινου υγροῦ, ἄστραψε μπροστά μου ἡ ἀμαζόνα. Καθαρά μελαχρινή, μέ τό ἕνα στῆθος γυμνό καί τό ἄλλο κομμένο (σ'ἐκεῖνο τό σημεῖο ἡ ἐπιδερμίδα ἤτανε ρόζ τοῦ πρωινοῦ). Πόδια ψηλά, μέ χρυσές ἐπιγονατίδες καί καφέ μυρωδιά θανάτου. Φώναξε στά ἑλληνικά· “ἀκίνητος”. Παγώσα καί προσπαθοῦσα νά κουμπωθῶ. Γιά μιά στιγμή τήν πέρασα γιά ἄγγελο, ὅπως στεκόταν τεντρομένη μέ τόν ἥλιο πίσω. Ἀμέσως ὅμως κατάλαβα τή μαύρη ἀλήθεια. Σήκωσε τό σπαθί καί τό κατέβασε πάνω μου μέ ἕνα οὐρλιαχτό χωρίζοντας τό σῶμα μου στά δυό. Μέ ἔριξε στήν πλάτη της σφαγμένο ἀρνί. Ἀπό τότε μένω μαζί της, κατασκευάζοντας διάφορα χειροτεχνήματα μέ ξύλο καί σπάγκο. Ἡ μάνα μου τρέχει στόν Ἐρυθρό Σταυρό καί σέ στρατόπεδα αἰχμαλώτων μέ μιά κιτρινισμένη φωτογραφία. Ἐγώ τά βλέπω ὅλα μέσα ἀπό τή φυλακή, ἀλλά δέν μπορῶ νά μιλήσω. Μόνο τά ἐπιδέξια δάχτυλά μου παράγουν ὁμοιόμορφα λεπτουργήματα.