Amandier

Je n’ai encore pas pu comprendre
Comment peut mourir une femme
Qui est aimée.

Là dans mon jardin un amandier grandit,
il est si délicat qu’il a juste un souffle de vie ;
mais chaque jour, mais chaque aube le flétrit
et je n’aurai pas la joie de le voir fleuri.

Et moi hélas ! Moi je l’aime à la folie…
Chaque matin près de lui je m’en viens à genoux
et mes offrandes d’eau, de larmes, je lui voue,
à l’amandier qui dans mon jardin a grandi.

Ah, le mirage de ce filet de vie finira.
Autant qu’il lui reste de feuilles, elles lui tomberont
et ses rameaux branches nues resteront.

Sa fleur de printemps, point ne me la donnera.

Et pourtant, pauvre de moi, je l’aime à la folie…

Μυγδαλιά

Κι ἀκόμα δὲν μπόρεσα νὰ καταλάβω
πῶς μπορεῖ νὰ πεθάνει μία γυναῖκα
ποὺ ἀγαπιέται.

Ἔχει στὸν κῆπο μου μιὰ μυγδαλιὰ φυτρώσει
κι εἶν᾿ ἔτσι τρυφερὴ ποὺ μόλις ἀνασαίνει·
μὰ ἡ κάθε μέρα, ἡ κάθε αὐγὴ τηνε μαραίνει
καὶ τὴ χαρὰ τοῦ ἀνθοῦ της δὲ θὰ μοῦ δώσει.

Κι ἀλοίμονό μου! ἐγὼ τῆς ἔχω ἀγάπη τόση...
Κάθε πρωὶ κοντά της πάω καὶ γονατίζω
καὶ μὲ νεράκι καὶ μὲ δάκρυα τὴν ποτίζω
τὴ μυγδαλιὰ πού ῾χει στὸν κῆπο μου φυτρώσει.

Ἄχ, τῆς ζωούλας της τὸ ψέμα θὰ τελειώσει·
ὅσα δὲν ἔχουν πέσει, θὰ τῆς πέσουν φύλλα
καὶ τὰ κλαράκια της θὲ ν᾿ ἀπομείνουν ξύλα.

Τὴν ἄνοιξη τοῦ ἀνθοῦ της δὲ θὰ μοῦ δώσει

Κι ὅμως ἐγὼ ὁ φτωχὸς τῆς εἶχ᾿ ἀγάπη τόση...

Κώστας Καρυωτάκης
Συλλογή: Ο πόνος του ανθρώπου και των πραγμάτων