Tiresias

Tu t'éveilles et tu agites la mare  du miroir
les cerfs effrayés bondiront.
ils partiront vers les forêts et de ton image
le feu et le regard seront absents.

Aveugle et terrifié tu chercheras les tiens
Il est temps de savoir quels sont ceux qui t'aiment,
mais vide est la ville et le devin Tirésias
laissera sa prédiction à d'autres, ailleurs.

« Aveugle aussi est celui qui fait l'ignorant,
qui boit à la source noire
qui fait ce qu'un besoin dévorant lui demande
ou se le cache dans un coin pour oublier ».

À cette époque dans la vallée, la brume descend,
aura-t-elle peur des épouvantails, des chiffons ?
Cours vers le monde le caresser, ma bien-aimée,
son bras s'allonge pour te tenir, te tenir.

Τειρεσίας

Ξυπνάς και του καθρέφτη τη λίμνη αναταράζεις
ζαρκάδια ξαφνιασμένα θα πεταχτούν.
Θα φύγουν για τα δάση κι από το είδωλό σου
θα λείπουνε τα μάτια και η φωτιά.

Θα ψάξεις τους δικούς σου τυφλός και τρομαγμένος
Ήρθε ο καιρός να μάθεις ποιοι σ’ αγαπούν,
μα η πόλη είν’ άδεια κι ο μάντης Τειρεσίας
θ’ αφήσει τον χρησμό του στην ξένη γη, σε ξένη γη.

«Τυφλός είναι κι εκείνος που κάνει ότι δεν ξέρει,
πως πίνει απ’ το πηγάδι το σκοτεινό
που ότι τον κατατρώει ανάγκη το 'χει κάνει
ή στην αυλή το κρύβει να ξεχαστεί ».

Την ώρα αυτή στον κάμπο, ομίχλη κατεβαίνει
τα σκιάχτρα, τα κουρέλια θα φοβηθεί ;
τρέξε να ψηλαφήσεις την πλάση, ακριβέ μου
το μπράτσο της απλώνει να κρατηθείς, να κρατηθείς.