Élégie

Je voudrais que tu viennes un soir comme un nuage,
lourd du sang des astres,
et sur ton front pur, moi, je verrai,
la neige des brebis et des lys
et les feuilles tressées du myrte...
Mais tu es passé dans ta vie comme un feu dans la nuit d'été,
comme une larme dans la mer -
un jour, pourtant, tu fus toute la vague,
pleine de cailloux amers,
une hirondelle, perdue dans un bois tout à fait désert,
sans feu pour l'aube, sans étoiles pour le printemps,
avec ton petit cœur chaud tourné vers l'étranger,
vers les dents gâtées de l'autre rivage,
vers les enfants morts-nés d'un cerisier sauvage et d'un phoque.

                                Ελεγείο

Ήθελα να 'ρθεις μια βραδιά σα βουρκωμένο σύννεφο
Άχνη της πέτρας πάχνη της ελιάς
Γιατί στο αγνό σου μέτωπο
Κάποτε θα 'βλεπα κι εγώ
Το χιόνι των προβάτων και των κρίνων
Μα πέρασες απ' τη ζωή σαν ένα δάκρυ της θάλασσας
Σα λαμπηδόνα καλοκαιριού και στερνοβρόχι του Μάη
Κι ας ήσουν μια φορά κι εσύ ένα γεράνιο κύμα της
Ένα πικρό βότσαλο της
Ένα μικρό χελιδόνι της σ' ένα πανέρημο δάσος
Χωρίς καμπάνα τη χαραυγή χωρίς λυχνάρι το απόβραδο
Με τη ζεστή σου καρδιά γυρισμένη στα ξένα
Στα χαλασμένα δόντια της άλλης ακρογιαλιάς 
Στα γκρεμισμένα νησιά της αγριοκερασιάς και της φώκιας.

                                                      Nikos Gatsos.
Fragments traduits par Dominique Grandmont, éditions P.J.Oswald, 1972.