Φεύγω

Ρίχνω στη νύχτα μια σπρωξιά
παίρνει φωτιά και ξημερώνει
στη τελευταία ρουφηξιά
παίρνω όρκο να τελειώσει πια
ό,τι τελειώνει.

Μπαίνω στο τρένο την αυγή
για να με βρει σε άλλο μέρος
η μέρα ετούτη που θα μπει
να με γλιτώσει από κει
που ήμουνα ξένος.

Φεύγω, φεύγω, κάθε μέρα φεύγω
μέτρο μέτρο, όλο πιο μακριά
φεύγω, φεύγω, τόσα χρόνια φεύγω,
στη καρδιά μου όλο πιο κοντά.

Ρίχνω στα μάτια μου ένα φως
και κάνω ανάκριση μονάχος,
ο χωρισμένος μου εαυτός
είναι που χώρισε το κόσμο
από λάθος.

Άραγε τι να φταίει τι
που ονειρευόμαστε στον ξύπνιο,
και να ‘ναι η λησμονιά αυτή
που ανοίγει πόρτες το πρωί
στο πρώτο χτύπο.

Je pars

Je jette un coup de poing dans la nuit
elle prend feu et le soleil se lève
à la dernière gorgée
je fais un vœu pour que finisse enfin
ce qui finit.

J'entre dans le train à l'aurore
pour que ce jour qui arrive
me trouve dans un autre lieu
pour me sauver de là
où j'étais étranger.

Je pars, je pars, chaque jour je pars
mètre après mètre, tout est plus loin
je pars, je pars, tant d'années je pars,
dans mon cœur tout est plus proche.

Je jette une lumière dans mes yeux
et seul, je m'interroge
moi-même divisé
suis celui qui a divisé le monde
par erreur.

Je me demande à qui la faute
que nous rêvions éveillés,
et ce serait cet oubli
qui au premier coup le matin
 ouvre des portes.