Ο εφιάλτης της Περσεφόνης

Εκεί που φύτρωνε φλισκούνι κι άγρια μέντα
κι έβγαζε η γη το πρώτο της κυκλάμινο
τώρα χωριάτες παζαρεύουν τα τσιμέντα
και τα πουλιά πέφτουν νεκρά στην υψικάμινο.

Κοιμήσου Περσεφόνη
στην αγκαλιά της γης
στου κόσμου το μπαλκόνι
ποτέ μην ξαναβγείς.

Εκεί που σμίγανε τα χέρια τους οι μύστες
ευλαβικά πριν μπουν στο θυσιαστήριο
τώρα πετάνε αποτσίγαρα οι τουρίστες
και το καινούργιο πάν να δουν διυλιστήριο.

Κοιμήσου Περσεφόνη
στην αγκαλιά της γης
στου κόσμου το μπαλκόνι
ποτέ μην ξαναβγείς.

Εκεί που η θάλασσα γινόταν ευλογία
κι ήταν ευχή του κάμπου τα βελάσματα
τώρα καμιόνια κουβαλάν στα ναυπηγεία
άδεια κορμιά σιδερικά παιδιά κι ελάσματα.

Κοιμήσου Περσεφόνη
στην αγκαλιά της γης
στου κόσμου το μπαλκόνι
ποτέ μην ξαναβγείς.

Le cauchemar de Perséphone

Là où poussaient la menthe sauvage et le pouliot
et où la terre sortait son premier cyclamen
maintenant les villageois marchandent les ciments
et les oiseaux tombent morts dans le haut fourneau.

Dors Perséphone
dans le giron de la terre
à la balustrade du monde
Ne reviens jamais plus

Là où se tenaient les mains jointes les initiés
en prière avant d'entrer dans l'autel
les touristes jettent maintenant des mégots
et vont voir la nouvelle raffinerie.

Dors Perséphone
dans le giron de la terre
à la balustrade du monde
Ne reviens jamais plus

Là où la mer était bénite
et où les bêlements étaient prière de la plaine
les camions maintenant transportent à l'arsenal
corps vides, enfants et ferraille.

Dors Perséphone
dans le giron de la terre
à la balustrade du monde
Ne reviens jamais plus.

Νίκος Γκάτσος