Aπ’ την Ιεριχώ στη Βαβυλώνα

Πώς ταξιδεύει η μυρωδιά έτσι απ’ τα μαλλιά σου
και μες στα μαύρα μάτια σου πόσα γεννιούνται αστέρια ;
Πόσα ποτάμια έκαναν δροσάτη τη θωριά σου,
κι ας μάθαινα ποιοι άνεμοι σου σμίλεψαν τα χέρια.

Σκίρτημα που απλώνεται και γίνεται τραγούδι
γύρω απ’ τα τείχη που ύψωσα κάποτε μες στο νου.
Σκίρτημα θαύμα έρωτας και γίνεσαι τραγούδι,
τα τείχη πέφτουν σαν κι αυτά της Ιεριχούς.

Πόσες βροχές σιωπήσανε για την περπατησιά σου
και πόσες νανουρίσανε τον ύπνο σου σιωπές ;
Πόσα τραγούδια έκαναν του κόσμου οι καρδερίνες
για να 'ρθουν να καθίσουνε στων χειλιών σου τις γραμμές ;

Σε είδα δίχως να πατάς να σεργιανάς στους δρόμους
των παιδικών ονείρων μου κι εσύ ήσουν ο τυφώνας.
Όταν σε είδα κρέμασε ο έρωτας τους κλώνους
μέσα μου κι εγώ έγινα κήπος της Βαβυλώνας...

Σκίρτημα που απλώνεται και γίνεται τραγούδι
γύρω απ’ τα τείχη που ύψωσα κάποτε μες στο νου.
Σκίρτημα θαύμα έρωτας και γίνεσαι τραγούδι,
τα τείχη πέφτουν σαν κι αυτά της Ιεριχούς...

De Jéricho à Babylone

Combien inonde le monde le parfum de ta chevelure
et combien naissent d'étoiles dans tes yeux noirs ?
Combien de rivières ont rafraîchi ton teint
Si je savais combien de vents ont sculpté tes mains.

Un frémissement dont l'onde devient un chant
le long des murailles d'antan élevées dans mon cerveau
d'un émoi amoureux, d'un miracle naît ainsi le chant,
et les murailles tombent comme celles de Jéricho.

Combien de pluies se sont tues à ton arrivée
et combien de silences bercent ton sommeil ?
Combien de chants les pinsons du monde ont-ils fait
pour venir s'asseoir sur les lignes de tes lèvres ?

Je t'ai vu dans les rues sans doute aller flâner
et de mes rêves d'enfance tu étais le cyclone.
Quand je t'ai vu, des bourgeons l'amour a déployé
en moi et je suis devenu un jardin de Babylone...

Un frémissement dont l'onde devient un chant
le long des murailles d'antan élevées dans mon cerveau
d'un émoi amoureux, d'un miracle naît ainsi le chant,
et les murailles tombent comme celles de Jéricho.

Φύλλα αλκαλικά

Κλειστό το φινιστρίνι και το γυαλί θαμπό
ποτέ στα όνειρά σου δε μ’ άφησες να μπω.
Αν δεις λευκό καράβι με πορφυρά πανιά
θα 'ναι η δική μου αγάπη που πάει στη λησμονιά.

« Μην έρχεσαι μαζί μου »
μου είπες πριν χαθείς
« θα μαραθεί η αγάπη
κι εσύ θα μ’αρνηθείς. »

Φτιάξε μαγιά στο χώμα
με φύλλα αλκαλικά
σε μια ζωή χαμένη
κανένας δε νικά.

Γλυκάνισο σου στέλνω
και μέλι φοινικιάς
τις πίκρες σου να λιώνεις
και να μη με ξεχνάς.

Κι αν σ’ έπιασε το βράδυ
κι ο έρωτας αργεί
το πιο βαθύ σκοτάδι
είναι πριν την αυγή.

Feuilles alcalines

Hublot fermé et vitres fumées
dans tes rêves tu ne me laisses jamais entrer.
Si tu vois un vaisseau blanc aux voiles écarlates
ce sera mon amour qui part dans l'oubli.

« Ne viens pas avec moi »
tu m'as dit avant de te perdre
« l'amour se fane
et tu te refuseras à moi. »

Fais de la levure sur le sol
avec des feuilles alcalines
dans une vie perdue
personne ne gagne.

Je t'envoie de l'anis
et du miel de palme
pour faire fondre tes peines
pour que tu ne m'oublies pas.

Et si la nuit t'a attrapé
et que l'amour tarde
la plus profonde obscurité
est juste avant l'aube.

Το μυστικό

Πες μου πώς τρέφει η θάλασσα
με ελπίδες τ’ ακρογιάλι;
Στέλνει με κύματα φιλιά
κι ύστερα φεύγει πάλι...

Πες μου πως νιώθει ο πλάτανος
μες στου κισσού τα χάδια.
Να χαίρεται τ’ αγκάλιασμα
ή κλαίει κρυφά τα βράδια;

Πες μου το ρόδο τι ήθελε
μ’ αγκάθια να φυτρώσει;
Πως να τη νιώσει τη χαρά
διαβάτη αν δε ματώσει.

Πες μου κι εγώ που στέκομαι
στον ίδιο βράχο αιώνες
πως δε με πήρε η θύελλα
στ’ αγνώστου τους κυκλώνες.

Θα `ναι στης Στύγας τα νερά
που βούτηξα ως τη φτέρνα.
Μα τώρα, πες το μυστικό
ποιος να σου το 'πε εσένα ;

Le secret

Dis-moi comment la mer
nourrit d'espoirs le rivage ?
Elle envoie par vagues des baisers
et puis de nouveau repart...

Dis-moi ce que l'arbre ressent
au milieu des caresses de lierre.
Que l'étreinte le réjouisse
ou pleure-t-il caché le soir ?

Dis-moi ce que voudrait la rose
quand germent ses épines ?
Comment ressent-elle de la joie
si le passant ne saigne pas.

Dis-moi, à moi qui suis debout
sur le même rocher séculaire
que la tempête n'ait pu me prendre
dans les cyclones d'un inconnu .

Ce sera dans les eaux du Styx
où j'ai plongé jusqu’au talon.
Mais maintenant, dis-moi le secret
qui te l'a dit à toi ?

Αρετούσα

[1609] Παιγνίδι μας εφαίνεται, 'τό δούμε φουσκωμένη
από μακρά τη θάλασσα, κι άγρια, και θυμωμένη,
με κύματα άσπρα και θολά, βρυγιά ανακατωμένα,
και τα χαράκια όντε κτυπούν κι αφρίζουν ένα-ένα.
Κ’εκείνους τσ’ ανακατωμούς και ταραχές γρικούμε, και δίχως φόβο από μακρά, γελώντας τσι θωρούμε.

[1615] Mα κείνος που στα βάθη της είναι και κιντυνεύγει, και να γλιτώσει απ’τη σκληρά, ξετρέχει και γυρεύγει, αυτός κατέχει να σου πει κι απόκριση να δώσει, ίντά'ναι ο φόβος του γιαλού, αν είναι και γλιτώσει, και των κυμάτω’ ο πόλεμος, και των ανέμω’ η μάχη.
[1620] Kαι δε γνωρίζει το κακό κιανείς, α’δεν του λάχει
 

[...1621 à 1630...]

[1631] Ο έρωτας στέκει ανάδια μου και τ’ άρματα μου δείχνει,
βαστά φωτιά κι αναλαμπή, κι απάνω μου τη ρίχνει.
Kαι δεν κατέχω ίντα να πω, κ’ίντα ν’αποφασίσω,
τίνος να κάμω θέλημα, και πάλι ποιου ν’αφήσω.

[1635] Φόβος και Πόθος πολεμά, κ’εγώ'μαι το σημάδι,
και δεν μπορώ τούτα τα δυο να τα συβάσω ομάδι
Κριτή μ’ εβάλαν και τα δυο, κι απόφαση γυρεύγουν,
πολλά με βασανίζουσιν, πολλά με κιντυνεύγουν. (...)

[1645] H αγάπη στέκει ανάδια μου κι άδικα τυραννά με,
μ’ άρματα φοβερίζει με, και με φωτιά κεντά με•
με το ξιφάρι μού μιλεί, με τη σαΐτα λέγει,
το δίκιο τση μ’ αναλαμπή και φλόγα το γυρεύγει.

Kι α’ δεν τση κάμω θέλημα, με τη φωτιά με καίγει,
[1650] και πλιά παρά τον Kύρη μου βαρίσκει και δοξεύγει.
Kι ως βουληθώ, στον πόλεμον οπού'μαι, να νικήσω,
τέσσερα ζάλα κάνω ομπρός, κι οκτώ γιαγέρνω οπίσω.

[… 1652 à 1930...]

[1931 ΠOIHTHΣ ]
Σφαίνει όπου πει κι οι λογισμοί τ’αθρώπου δε γροικούνται γιατί με δίχως εμιλιά στο πρόσωπο θωρούνται
Ας πάσκει πούρι όσο μπορεί άθρωπος να τα χώνει,
τ’αμάτι και το πρόσωπο όλα τα φανερώνει.

Aretousa

Pour nous, cela semble un jeu de voir la mer déchaînée, avec ses flots écumeux et troubles, ses algues entremêlées, ses écueils sur lesquels elle se fracasse, le navire secoué par cette fureur, car tout ce fracas, ce tumulte, nous les voyons tranquillement depuis le rivage.
Mais celui qui est plongé au cœur de cette tempête peine à regagner la rive et qui sait ce que signifie la peur de la mer, celui-là serait capable de nous dire combien il aspire au salut du rivage, car lui seul sait ce que c'est que de combattre les vents et les flots, parce qu'il en fait l'expérience.

Dans quel tourment crois-tu que je me trouve ? Quel fauve m'a happée dans sa gueule et m'y retient ? Je me trouve entre deux réalités contradictoires que je cherche en vain à concilier, quoique je les veuille toutes deux. Et pourtant, c'est impossible car elles se combattent l'une l'autre sans espoir. D'un côté, la crainte de mon père et de sa décision, de l'autre le tourment de mon amour.

[1650] Je redoute mon père car j'ai honte de mon attitude et je voudrais tant, nourrice, m'en dégager. Mais Amour se dresse face à moi en brandissant ses armes et il jette sur moi un brandon enflammé. Je ne sais plus que faire, quelle décision prendre, à qui obéir, à quoi renoncer. La crainte et l'amour m'ont prise pour cible et je ne peux les réconcilier. Ils m'ont prise pour cible et je ne peux les concilier. Ils m'ont prise pour juge et redoutent ma décision, me torturent et me mettent en danger.