Η Νεφέλη ( I Nepheli )

Μέρα τη μέρα ζω - που ξέρεις αύριο τι ξημερώνει;

Το 'να μου χέρι τσαλακώνει τα λεφτά και τ' άλλο μου τα ισιώνει.

Βλέπεις χρειάζονται όπλα να μιλάν στα χρόνια μας τα χαώδη και να 'μαστε και σύμφωνοι με τα λεγόμενα «εθνικά ιδεώδη».

Τι με κοιτάς εσύ γραφιά που δεν εντύθηκες ποτέ στρατιώτης
η τέχνη του να βγάζεις χρήματα είναι κι αυτή μία πολεμική ιδιότης

Δεν πα' να ξενυχτάς- να γράφεις χιλιάδες πικρούς στίχους ή να γεμίζεις με συνθήματα επαναστατικά τους τοίχους

Οι άλλοι πάντα θα σε βλέπουν σαν έναν διανοούμενο

και μόνο εγώ που σ' αγαπώ: στα όνειρά μου μέσα έναν κρατούμενο.

Έτσι που αν στ' αλήθεια ο έρωτας είναι καταπώς λεν «κοινός διαιρέτης»

εγώ θα πρέπει να 'μαι η Μαρία Νεφέλη κι εσύ φευ

        ο Νεφεληγερέτης.

La Nuée

Je vis au jour le jour - qui sait ce que le lendemain nous réserve?

D'une main je froisse les billets, de l'autre les lisse et les restaure.

Tu vois, pour parler en nos temps cahotiques, il nous faut des munitions et joindre aussi sa voix à  «l'idéal de la nation».

Pourquoi me regardes-tu ainsi, toi le scribe qui n'a jamais été soldat ?
Sais-tu que l'art de s'enrichir est aussi une activité de guerre?

Tu as beau passer tes nuits à écrire des milliers de vers amers, ou à tagger les murs de messages révolutionnaires...

Les autres te traiteront toujours d'intellectuel.

Et moi, seule à t'aimer, dans mes rêves, un détenu.

 [derniers paragraphes non traduits, voir ci-dessous dans la version anglaise*]